Ο Επικουρισμός είναι η φιλοσοφική σχολή της αρχαιότητας με την μεγαλύτερη διάρκεια αλλά και την μεγαλύτερη εσκεμμένη συκοφάντηση, που δυστυχώς διαιωνίζεται μέχρι τις μέρες μας… Στον Μεσαίωνα παραδόθηκε σαν σκοτεινή και επικίνδυνη φιλοσοφία. Επάνω του βάραινε η καταδίκη της ελληνικής επιστήμης γενικά, που την μπέρδεψαν με την ειδωλολατρία.. Ο Επικούρειος “Ηδονισμός”, πρόκληση για τους φαρισαίους της ασκητικής “αγνότητας”, παρεξηγήθηκε, παρανοήθηκε και έδωσε αφορμή στις πιο ηλίθιες και κακόβουλες διαστροφές.. Λαβή για μεγαλύτερη συσκότιση έδωσε και η μετάφραση της “ηδονής” στα λατινικά με τη λέξη voluptas, που είναι περισσότερο φορτωμένη με αισθησιακή απόχρωση, καθώς και πλαστογραφημένες επιστολές που κυκλοφορούσαν με το όνομα του Επίκουρου. Πενήντα τέτοιες ασελγείς επιστολές έγραψε μόνο ο Διότιμος ο Στωικός!.. Στην πιο γυμνή της μορφή η διαστροφική παρερμηνεία λέει : << Για ύψιστο αγαθό έχουν (οι επικούρειοι) την ηδονή. Αποθέωση της κοιλιάς. Να φάμε να πιούμε, γιατί αύριο θα πεθάνουμε..>>.
Η αλήθεια είναι ότι ο Επίκουρος (341 π.χ.-270 π.χ.) και οι μαθητές του ζούσαν λιτότατα ( τους έφτανε το ψωμί και το νερό, όπως βεβαιώνεται στις γνήσιες επιστολές). Η ηθική διδασκαλία του Επίκουρου φανερώνει ευσέβεια προς τους θεούς, φιλανθρωπία προς τους φίλους και τα παιδιά τους, καθώς και την ημερότητα προς τους δούλους που απελευθέρωσε.Στην εξάπλωση της επικούρειας διδασκαλίας συνετέλεσε αφ’ενός η αγάπη του Επίκουρου προς τους μαθητές του και αφ’ετέρου το πρακτικό πνεύμα της ηθικής του διδασκαλίας, που αποτελούσε όαση στην ταραγμένη Ελληνική κοινωνία μετά το θάνατο του Μ.Αλεξάνδρου. Στον ‘Κήπο” έφθαναν νέοι απ’όλα τα μέρη της Ελλάδας, αλλά και από την Μ.Ασία, τη Συρία και την Αίγυπτο. Σ’αυτό τον φιλικό κύκλο δεν συμμετείχαν μόνο άνδρες αλλά (επαναστατικό για την εποχή) και γυναίκες καθώς και εταίρες. Μαζί τους συμφιλοσοφούσαν ως ίσοι και σκλάβοι. Ενός μάλιστα το όνομα είναι γνωστό : Μυς, ενδοξότατος , μάλιστα, όπως αναφέρει ο Λαέρτιος. Ο Επίκουρος εμφανίστηκε όταν η φιλοσοφία είχε γίνει εγκύκλια και σχολαστική. Στον Κήπο δεν γίνονταν συστηματικά μαθήματα. Τη μόρφωση της κοινότητας την πετύχαινε ο δάσκαλος αποτελεσματικότερα με την καθημερινή συναναστροφή, με ομιλίες κάθε φορά που δινόταν η ευκαιρία και με την άμεση ψυχική επαφή.
Η σχολή διατηρήθηκε ως πέρα στους τελευταίους αυτοκρατορικούς χρόνους της Ρώμης, με διαδοχικούς σχολάρχες και ζωντάνια, ενώ όλες σχεδόν οι άλλες χλόμιασαν και έσβησαν.
Ο Διογένης ο Οινοαδέας (2ος μ.χ. αιώνας) ανέφερε ότι μια πνευματική παραζάλη, η “ψευδοδοξία”, όπως την αποκαλεί,μάστιζε την εποχή του σαν επιδημία και σαν κολλητική αρρώστια : << Ο αριθμός των βλαμμένων ( από τις φαντασιοκοπίες που κυκλοφορούν στην αυτοκρατορία) μεγαλώνει μέρα με τη μέρα : γίνονται δε πλείονες, δια γαρ τον ζήλον άλλος εξ άλλου λαμβάνει την νόσον ως τα πρόβατα>>..Το μέσον της θεραπείας είναι η επικουρική συνταγή, η “ΤΕΤΡΑΦΑΡΜΑΚΟΣ” :
Α) Άφοβον ο θεός
Β) αναίσθητον ο θάνατος
Γ) τ’αγαθόν μεν εύκτητον
Δ) το δεινόν ευεκαρτέρητο.
( Λύτρωση από τον φόβο των θεών και το φόβο του θανάτου. Το αγαθό εύκολα αποκτάται, οι οδύνες εύκολα υπομένονται).
Ο επικουρισμός, η πεμπτουσία της Ιωνικής φιλοσοφίας, αγωνίζεται συνεπώς να σώσει τον ελληνικό ορθολογισμό και τη νηφαλιότητα από προλήψεις, δεισιδαιμονίες και ψευδομυστικιστικά ρεύματα. Για τον Επίκουρο και τη σχολή του η φιλοσοφία υπηρετεί τη ζωή κι έχει μοναδικό σκοπό να φέρει τη γαλήνη και την ευτυχία, αντί να χασομερεί με περιθωριακά ζητήματα, με άγονες συζητήσεις και με διαλεκτικά πλάσματα που δίνουν την εντύπωση της υψηλής σοφίας.
H έννοια της ηδονής :
Η λέξη προβάλλει για πρώτη φορά στον ποιητή Σιμωνίδη, εννοώντας περισσότερο τη σαρκική απόλαυση. Ο σοφιστής Πρόδικος , στα “Συνώνυμά” του , κατατάσσει την ηδονή με τη γενικότερη έννοια : χαρά, τέρψη και ευφροσύνη. Οι Στωικοί χαρά λέγανε την “εύλογον έπαρσιν”, ηδονή την “άλογον έπαρσιν”, τέρψη την ηδονή από την ακοή, ευφροσύνη από τους ωραίους λόγους.
Το βασικό στοιχείο για την ανθρώπινη ζωή, για την ευτυχία και την ανύψωσή της, την καλή διάθεση, την ευεξία, την ευθυμία ή ευεστώ, όπως την έλεγε ο Δημόκριτος, ο Επίκουρος την ονόμασε “Ηδονή”. Για να την ξεχωρίσει από τις κοινές ηδονές (όπως το φαγητό, πιοτό, ερωτισμό, θεάματα, κ.λ.π.) την είπε “Καταστηματική (καταστασιακή) Ηδονή”, ενώ τις κοινές ηδονές τις είπε “εν κινήσει”.
Καταστηματική ηδονή, λοιπόν, είναι η σταθερή, μόνιμη, ευχάριστη διάθεση, που είναι ανεξάρτητη από τις εξωτερικές συνθήκες! Στα Λατινικά η αντίστοιχη διάκριση γίνεται μεταξύ voluptas stabilis και voluptas movens. Ενώ για τους περισσότερους ηδονή είναι μια κίνηση των αισθητηρίων οργάνων, που τους κάνει να νιώσουν κάποια απόλαυση, για τον Επίκουρο η Καταστηματική Ηδονή είναι το <<το πέρας ταις ηδοναίς>>, η ευάρεστη διάθεση που έχουμε όταν λείψει κάθε ενόχληση : πείνα, δίψα ή άλλη επιθυμία.<<Παντός του αλγούντος Υπεξαίρεσιν>>, ότι άλλως ονομάζετο Αοχλησία (absence de la douleur). Όχληση δίνει ακόμα και η χαρά, δηλαδή κάθε θετικό συναίσθημα! Στο σύγγραμμά του ¨Περί αιρέσεων και φυγών”, διάβαζε κανείς, όπως μας πληροφορεί ο Λαέρτιος: << Η μεν γαρ αταραξία και απονία καταστηματικαί εισίν ηδοναί, η δε χαρά και η ευφροσύνη κατά κίνησιν ενεργεία βλέπονται>>. Η κατάσταση αυτή της απόλυτης γαλήνης είναι για τον Επίκουρο το ύψιστο αγαθό. όταν παραμεριστεί κάθε συναίσθημα που ερεθίζει τον άνθρωπο, λύπη είτε χαρά, αναβλύζει από τη βαθύτερη ουσία του ανθρώπου η καλή διάθεση, το δημιουργικό χάδι κι αυτό του δίνει την ευκαιρία να αξιοποιήσει τον άφθονο πλούτο που κρύβει μέσα του. Στη γαληνεμένη αυτή ψυχική διάθεση δε χρειαζόμαστε καμιά ηδονή ούτε χαρά ή ευφροσύνη, γιατί κι αυτές όπως κάθε συναίσθημα, προκαλούν διέγερση. <<Τότε χρειαζόμαστε την ηδονή, όταν υποφέρουμε από τη στέρησή της. Όταν όμως αυτό δεν το παθαίνουμε, τότε δεν μας χρειάζεται η ηδονή>..
…Μελέτα, λοιπόν, νύχτα-μέρα όλα αυτά τα πράγματα κι άλλα παρεμφερή, μόνος ή και με άλλους ομοίους σου και ποτέ δεν θα πέσεις θύμα του άγχους, θα ζήσεις αντίθετα σαν θεός μεταξύ των ανθρώπων, γιατί δεν μοιάζει καθόλου θνητός ο άνθρωπος που ζει ανάμεσα σε αθάνατα αγαθά.


ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ  ΤΟ -    Ο άνθρωπος του μη-
Δικαίωμα σε όσους πασχίζουν και περιορισμό στους αυτοβούλως    απαίδευτους! Αλληλεγγύη προς όλους! Αξιοκρατία!!!