ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ
Εσένα, στολίδι του γένους των Ελλήνων, που πρώτος ύψωσες φως λαμπρό μες σε φριχτά σκοτάδια, κι έδειξες τα αληθινά αγαθά της ζωής, εσένα ακολουθώ, και τα πόδια μου πατουν πανω στα ιδια σου τα χναρια οχι για να σε παραβγω, αλλά γιατί από αγάπη θέλω να σε μιμηθώ. Τι να σου κάνει ενα χελιδονι μπροστα στους κυκνους; Πως να παραβγει με την ορμή του αλόγου ένα κατσικάκι με πόδια τρεμουλιάρικα; Εσύ, πατέρα μου, φώτισες την αλήθεια, εσύ με τις νουθεσίες σου τις πατρικες, απ τα δικα σου βιβλια, τρισενδοξε, τρεφομαστε, σαν τις μέλισσες που τρυγούν όλα τα λουλούδια στο ανθισμενο λιβαδι, απ τα χρυσα σου λογια που η αξια τους μενει αιώνια. Γιατί μόλις η διδασκαλία σου η θεκή άρχισε να διαλαλει τη φυση των πραγματων, σκορπισαν οι φοβοι της ψυχής κι ανοίξαν τα τείχη του κόσμου, κι είδα να παίρνει σχήμα το κάθε τι μέσα στο χώρο.
Και βλέπω τη δύναμη των Θεών και τη γαλήνια κατοικία τους που δεν τη δερνουν ανεμοι ουτε τη βρεχουν τα συννεφα με τις βροχές τους ούτε το χιόνι που το σκληραίνει η παγωνιά. Ενας αιθέρας αιώνια ασυννέφιαστος τη σκεπάζει χαμογελώντας μες στο απέραντο φως. Ολα τούς τα προσφέρει η φύση και τη γαλήνη τους τίποτα δεν την ταράζει.
Μα πουθενα δε βλεπω τα μερη του Αχεροντα κι ας μη με εμπόδισε η γης να δω όλα όσα γίνονται κάτω από τα πόδια μας, στα βάθη του κενού.
Μπρος σε όλα τούτα νιώθω κάτι σαν θεϊκή ηδονή και ένα δεος, που χαρη στη δυναμη σου τραβηχτηκαν τα πεπλα και φανερώθηκε ολάνοιχτη εμπρός μας η φύση.
Ήταν θεος! Ναι, ξακουστο παλικαρι μου Μεμμιε, ηταν Θεός εκείνος που πρώτος βρήκε το νόημα της ζωής, ό,τι σήμερα ονομαζουμε σοφία, εκεινος που με την επιστημοσυνη του άρπαξε τη ζωή μέσα απο τις τόσες ανεμοζάλες κι από βαθιά σκοτάδια, και την απίθωσε σε τέτοιο γαλήνιο λιμάνι και σε τοσο καθαριο φως.
Παράβαλε με τις προσφορές άλλων Θεών. Η Δήμητρα, καθως λενε, μας εδωσε το σιταρι, ο Διονυσος το κρασι. Μα και δίχως αυτά υπάρχει ζωή κι ακούμε πως και σήμερα ακόμα ζουν λαοι που δεν τα γνωριζουν. Θα ταν ομως αδυνατο να ζήσει κανείς ευτυχισμένα δίχως καθαρή καρδιά. Δικαιολογημένα μάς φαίνεται θεός εκείνος που η σοφία του ζωντανή και απλωμενη στα μεγαλα εθνη γαληνευει τις καρδιες με τις γλυκιές παρηγοριές της ζωής. Αν νομίζεις πως οι άθλοι του Ηρακλή αξίζουν περισσότερο, τότε ξεμακραίνεις πολύ απο την αλήθεια...
Και βλέπω τη δύναμη των Θεών και τη γαλήνια κατοικία τους που δεν τη δερνουν ανεμοι ουτε τη βρεχουν τα συννεφα με τις βροχές τους ούτε το χιόνι που το σκληραίνει η παγωνιά. Ενας αιθέρας αιώνια ασυννέφιαστος τη σκεπάζει χαμογελώντας μες στο απέραντο φως. Ολα τούς τα προσφέρει η φύση και τη γαλήνη τους τίποτα δεν την ταράζει.
Μα πουθενα δε βλεπω τα μερη του Αχεροντα κι ας μη με εμπόδισε η γης να δω όλα όσα γίνονται κάτω από τα πόδια μας, στα βάθη του κενού.
Μπρος σε όλα τούτα νιώθω κάτι σαν θεϊκή ηδονή και ένα δεος, που χαρη στη δυναμη σου τραβηχτηκαν τα πεπλα και φανερώθηκε ολάνοιχτη εμπρός μας η φύση.
Ήταν θεος! Ναι, ξακουστο παλικαρι μου Μεμμιε, ηταν Θεός εκείνος που πρώτος βρήκε το νόημα της ζωής, ό,τι σήμερα ονομαζουμε σοφία, εκεινος που με την επιστημοσυνη του άρπαξε τη ζωή μέσα απο τις τόσες ανεμοζάλες κι από βαθιά σκοτάδια, και την απίθωσε σε τέτοιο γαλήνιο λιμάνι και σε τοσο καθαριο φως.
Παράβαλε με τις προσφορές άλλων Θεών. Η Δήμητρα, καθως λενε, μας εδωσε το σιταρι, ο Διονυσος το κρασι. Μα και δίχως αυτά υπάρχει ζωή κι ακούμε πως και σήμερα ακόμα ζουν λαοι που δεν τα γνωριζουν. Θα ταν ομως αδυνατο να ζήσει κανείς ευτυχισμένα δίχως καθαρή καρδιά. Δικαιολογημένα μάς φαίνεται θεός εκείνος που η σοφία του ζωντανή και απλωμενη στα μεγαλα εθνη γαληνευει τις καρδιες με τις γλυκιές παρηγοριές της ζωής. Αν νομίζεις πως οι άθλοι του Ηρακλή αξίζουν περισσότερο, τότε ξεμακραίνεις πολύ απο την αλήθεια...
Λουκρήτιος .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου