Μερικές από τις βασικότερες αρχές της φυσικής φιλοσοφίας του Επίκουρου θα μπορούσαν να συνοψιστούν:
· Τίποτα δεν δημιουργείται ποτέ από το τίποτα.
· Ο κόσμος δεν δημιουργήθηκε από θεία παρέμβαση
· Ακόμα και αν υπάρχουν θεοί, αυτοί δεν επιδρούν στον φυσικό κόσμο
· Η ύλη δεν καταστρέφεται σε τίποτα. Υπάρχει δηλαδή η αρχή της διατήρησης της ύλης
· Πρωταρχικά στοιχεία της ύλης δεν είναι στοιχεία που μπορούμε να αντιληφθούμε (φωτιά, αέρας, νερό κτλ), αλλά μικρά αδιαίρετα άφθαρτα σωματίδια (τα άτομα).
· Τίποτα δεν μπορεί να γίνει αισθητό αν δεν έχει υλική υπόσταση. Τίποτα δεν υπάρχει εκτός από τα άτομα και το κενό ανάμεσά τους.
· Όλα τα σώματα είτε είναι άτομα, είτε προέρχονται από ένωση ατόμων.
· Το σύμπαν είναι άπειρο. Δεν βρισκόμαστε στο κέντρο του σύμπαντος, αλλά είμαστε ένας από τους αναρίθμητους κόσμους ενός αχανούς σύμπαντος.
· Τα άτομα βρίσκονται σε διαρκή κίνηση μέσα στο κενό. Μπορούν να συνεχίσουν σε ευθεία, να συγκρουστούν, να αλλάξουν κατεύθυνση, να ενωθούν με άλλα άτομα στη δημιουργία σύνθετων σωμάτων.
· Οι κόσμοι και τα έμβια όντα δημιουργούνται από τυχαία γεγονότα λόγω της χαοτικής κίνησης των ατόμων
· Αυτό που αποκαλούμε «ψυχή» είναι σωματική οντότητα με υλικά χαρακτηριστικά, και δεν συνεχίζει να υπάρχει μετά τον θάνατο.
· Η αίσθηση είναι αξιόπιστη, διότι δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κάτι άλλο πιο αξιόπιστο από αυτήν.
Ο Επίκουρος διαμόρφωσε μια φιλοσοφία βασισμένη στον άνθρωπο και στην επιδίωξη της προσωπικής του ευτυχίας. Έθεσε το άτομο στο κέντρο της φιλοσοφίας του, και δίδαξε μια στάση ζωής προσανατολισμένη στην επίτευξη της προσωπικής του ηδονής (την έννοια δεν την χρησιμοποιεί ο Επίκουρος με το περιεχόμενο που της δίνουμε συνήθως. Αναφέρεται στην απουσία οποιουδήποτε πόνου. Θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε και αταραξία). Οι κανόνες της κοινωνικής συμβίωσης, οι αξίες και οι αρχές μιας κοινωνίας, οι θεσμοί της κτλ δεν εκπορεύονται από καμία άλλη δύναμη πέραν του ατόμου και της προσπάθειάς του να μεγιστοποιήσει την προσωπική του ωφέλεια. Μια ωφελιμιστική οπτική των πραγμάτων που θα επιζήσει ως τις μέρες μας.
Μια τέτοια όμως στάση δεν μπορεί να σταθεί παρά μόνο αν στηρίζεται στα στέρεα θεμέλια της γνώσης της φύσης. Μόνο έτσι μπορεί ο άνθρωπος να απελευθερωθεί από τα δεσμά της θρησκείας, ή οποιασδήποτε άλλης δεισιδαιμονίας, που καταλήγει να ελέγχει την κοινωνική του συμπεριφορά. Όπως λέει και ο ίδιος ο Επίκουρος:
«Δεν είναι δυνατόν να απελευθερωθεί κανείς από τους φόβους για πιο σημαντικά θέματα, εάν δεν γνωρίζει ποιά είναι η φύση του σύμπαντος, και ταράζεται με αυτά που λένε οι μύθοι. Δεν μπορεί συνεπώς να απολαμβάνει ακέραιες τις ηδονές της ζωής, χωρίς την φυσική επιστήμη.»
Αλλιώς ο άνθρωπος γίνεται εύκολα υπόδουλος των φόβων του (και όσων φυσικά εκμεταλλεύονται αυτούς τους φόβους). Η ανεξαρτησία του ανθρώπου προϋποθέτει την απελευθέρωση από τον φόβο του μεταφυσικού. Ενός φόβου που προκύπτει όταν καταργούμε την λογική και την παρατήρηση ως οδηγούς της φιλοσοφίας μας. Πάλι με τα λόγια του Επίκουρου:
«Η μελέτη της φύσης δεν κάνει τους ανθρώπους αλαζόνες και φαφλατάδες, ούτε και τέτοιους που να επιδεικνύουν την, αξιοζήλευτη για πολλούς, μόρφωσή τους, αλλά περήφανους και ανεξάρτητους ανθρώπους που πιστεύουν στην αξία των δικών τους αγαθών και όχι σε ξένα πράγματα.»
Και η μελέτη της φύσης έρχεται με την παρατήρηση και την λογική επεξεργασία της. Αυτή είναι η βάση του εμπειρισμού του Επίκουρου. Ο εμπειριστής δεν στηρίζεται στην θεωρία για να φτιάξει τους κανόνες του αλλά στην προσεκτική παρατήρηση και στο πείραμα, δίνοντας έμφαση στην επαγωγική σκέψη παρά στην αφαιρετική. Για τους εμπειριστές τα στοιχεία προηγούνται της θεωρίας και είναι δυνατόν κάποιος να είναι αντικειμενικός παρατηρητής των στοιχείων.
Το αντίθετο ρεύμα του εμπειρισμού υπήρξε ο ρασιοναλισμός. Οι εκπρόσωποί του πολλοί και διάσημοι. Ο Πλάτωνας, ο Καρτέσιος, ο Λάιμπνιτζ, ο Σπινόζα κτλ. Ο ρασιοναλισμός κάνει διάκριση μεταξύ της a priori γνώσης, που ενυπάρχει στο σύμπαν (πράγμα που δεν δέχεται ο εμπειρισμός) και βγαίνει αφαιρετικά ξεκινώντας από «αναλλοίωτες» αλήθειες, και της a posteriori γνώσης που μπορεί να εξαχθεί επαγωγικά από την παρατήρηση των αισθήσεων. Πολλοί, όπως ο Πλάτωνας, υποτιμούσαν κατάφορα τις αισθήσεις ως πηγή γνώσης. Μιλούσε για μορφές μη αντιληπτές στην πραγματικότητα, κατανοητές μόνο θεωρητικά.
Η λογική πίσω από αυτή την σχολή σκέψης είναι προφανής. Να δημιουργήσει σύγχυση στον άνθρωπο ανάμεσα σε αυτά που βλέπει και αυτά που τον πείθουν να πιστέψει, να πείσει τον άνθρωπο ότι αυτά που αυτός αντιλαμβάνεται δεν είναι η πραγματικότητα, να τον κάνει να φοβάται να αντιμετωπίσει την ζωή με τις δικές του δυνάμεις και κατά συνέπεια να δεχτεί ότι δεν είναι ικανός να σχεδιάσει και να προγραμματίσει ανεξάρτητος τη ζωή του. Ότι πρέπει να υπακούει σε αυτούς που καταλαβαίνουν καλύτερα από εκείνον τα πράγματα και σε κείνους που ξέρουν καλύτερα από κείνον πώς να τα διαχειριστούν. Ο Πλάτωνας μιλούσε για μια ολιγαρχία φιλοσόφων, ενώ προσπάθησε να εφαρμόσει τις ιδέες του με τον τύραννο των Συρακουσών. Είναι κλασική λογική πίσω από κάθε ολοκληρωτική νοοτροπία, κάποιοι άλλοι πάντα είναι σε θέση να γνωρίζουν καλύτερα από το ίδιο τα άτομο το δικό του καλό. Ο Επίκουρος στάθηκε απέναντι σ’αυτές τις λογικές:
«Πρέπει να αναλογιζόμαστε τον αληθινό σκοπό της ζωής έχοντας κατά νου όλες εκείνες τις ολοφάνερες μαρτυρίες των αισθήσεων στις οποίες στηρίζουμε τις απόψεις μας. Ειδάλλως τα πάντα θα είναι γεμάτα αμφιβολία και σύγχυση.»
Αυτή την σύγχυση εκμεταλλεύεται για αιώνες κάθε σύστημα αξιών και πεποιθήσεων που θέλει να καταπνίξει την ανθρώπινη ανεξαρτησία και ελευθερία. Διότι στηρίζουν την αναγκαιότητά τους ακριβώς σε αυτήν την σύγχυση και την αμφιβολία. Ο ελεύθερος άνθρωπος δεν έχει καμία ανάγκη να ρυθμίζει τη ζωή του με βάση τις επιταγές τους (εδώ θα μπορούσαμε να θυμηθούμε και τα περίφημα λόγια του Καζαντζάκη). Εκεί λοιπόν που δεν υπάρχει σύγχυση, αναλαμβάνουν να την δημιουργήσουν. Ένστικτα, αισθήματα, αποκαλύψεις, θείες ενοράσεις, διαλεκτικοί υλισμοί, όλα παίζουν το ίδιο παιχνίδι του εξουσιασμού. Φτάνει να λείπει ο ορθολογισμός και η παρατήρηση της αντικειμενικής πραγματικότητας. Ή με χρήση όρων γενικόλογων, ασαφών και αφηρημένων όπως θεία πρόνοια, θεία χάρη, φυλετική υπεροχή, κοινωνική δικαιοσύνη κτλ που αντιμάχονται κάθε αυστηρή λογική τους ανάλυση.
Κάθε θρησκεία στην ιστορία, κάθε ιδεολογία, κάθε πολιτικό ρεύμα σχεδόν, προσπάθησε να ελέγξει τον άνθρωπο προσφέροντάς του ουτοπίες. Η αποδοχή μιας ουτοπίας είναι εύκολο σε έναν άνθρωπο που έχει καταργήσει την παρατήρηση της πραγματικότητας και την ορθολογική κριτική της. Είναι μια διαρκής προσπάθεια ιδεολογικοποίησης της πραγματικότητας, αντικατάστασης δηλαδή της εμπειρικής πραγματικότητας με μια άλλη ορθότερη, που ανταποκρίνεται στην εκάστοτε κοσμοθεωρία. Και οι μηχανισμοί αυτής της προπαγάνδας είναι τεράστιοι όσο και οι μηχανισμοί της εξουσίας. Αιώνιο πνεύμα, θέλημα θεού, παράδεισος, ανώτερη φυλή, δικτατορία του προλεταριάτου, αταξική κοινωνία είναι απλά λίγα από τα παραδείγματα που οδήγησαν στην σφαγή εκατομμυρίων ανθρώπων και την υποδούλωση δισεκατομμυρίων. Όπως έλεγε και ο επικούρειος Διογένης Οινοανδέας:
«Είναι κατ’ αρχήν οι φόβοι, ο φόβος του Θεού, ο φόβος του θανάτου, ο φόβος του πόνου. Και κοντά σ’αυτούς, είναι όσες επιθυμίες ξεπερνούν τα φυσικά τους όρια. Να ποιες είναι οι ρίζες όλων των κακών.»
Όταν ο άνθρωπος πειστεί να θυσιαστεί για σκοπούς πέρα από τα άμεσα και πραγματικά του συμφέροντα, πάντα θα υπάρχουν αυτοί που θα μαζεύουν και θα απολαμβάνουν τις θυσίες. Γι’ αυτό ο Μπέναρντ Ράσελ έλεγε, αντιλαμβανόμενος τις τυραννικές όψεις των αφηρημένων εννοιών, ότι η ο εμπειρισμός είναι η μόνη φιλοσοφία που είναι συμβατή με την δημοκρατία.
Στην εποχή μας τα πορίσματα των επιστημών μας επιτρέπουν όχι μόνο να κάνουμε την ζωή μας ευκολότερη, να βελτιώνουμε την παραγωγή μας κτλ αλλά να έχουμε πολύ καλύτερη αντίληψη της πραγματικότητας. Είναι πολύ δυσκολότερο για τον σύγχρονο ορθολογικά σκεπτόμενο άνθρωπο να πέσει θύμα των ίδιων πρακτικών που για χιλιετίες εξουσίαζαν την σκέψη του. Ο ορθολογικά σκεπτόμενος άνθρωπος όμως συνεχίζει να αποτελεί την εξαίρεση σε ένα κόσμο όπου φουντώνουν ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, οι φυλετικές διαφορές και ο εθνικιστικός παραλογισμός ενώ νεκρές ιδεολογίες συνεχίζουν να αντιστρατεύονται στην προσπάθεια για πρόοδο του ανθρώπου. Η καλύτερη μελέτη του Επίκουρου έχει ακόμα πάρα πολλά να προσφέρει.
Περλικός Φώτης
Βιογραφικό σημείωμα
Ο Φώτης Περλικός είναι Ιατρός και υποψήφιος διδάκτωρ Ιατρικής. Είναι συνδημιουργός και συνδιαχειριστής του e-rooster.gr. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και διετέλεσε Προεδρός της από το 2007 έως το 2010. Το 2011 αποχώρησε από μέλος της. Είναι μέλος της Γραμματείας Πολιτικής Έρευνας και Νέων Ιδεών της Δημοκρατικής Συμμαχίας.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΟ - E - ROOSTER
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου