Σάββατο 29 Οκτωβρίου 2011

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ - Εμείς οι Επικούρειοι





Το βιβλίο του Μάριου Βερέττα Εμείς οι Επικούρειοι είναι ένα εξαιρετικό βοήθημα για όποιον ενδιαφέρεται για την Επικούρεια φιλοσοφία. Με τρόπο απλό και ξεκάθαρο μας προσφέρει τις βασικές αρχές της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφικής σχολής που πολεμήθηκε και συκοφαντήθηκε περισσότερο από όλες. Όπως αναφέρει και ο συγγραφέας

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ

Εμείς οι Επικούρειοι επιδιώκουμε διαρκώς την Ηδονή, δηλαδή τη χαρά της ζωής και δεν φοβόμαστε τίποτα και κανέναν. Εφαρμόζουμε καθημερινά την επικούρεια Τετραφάρμακο, που λέει τα εξής:

ΑΦΟΒΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΑΝΥΠΟΠΤΟΝ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ Τ ΑΓΑΘΟΝ ΜΕΝ ΕΥΚΤΗΤΟΝ ΤΟ ΔΕ ΔΕΙΝΟΝ ΕΥΕΚΚΑΡΤΕΡΗΤΟΝ

που πάει να πει:

Δεν μας φοβίζει ο Θεός Δεν μας ανησυχεί ο Θάνατος Εύκολα αποκτιέται το Καλό Αλλά και το Κακό εύκολα υποφέρεται.

Με άλλα λόγια ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ είμαστε οι άφοβοι ηδονιστές που δεν υποτασσόμαστε σε καμία "αρχή" και καμία "ιδέα" και δεν θυσιάζουμε για κανέναν την μοναδική και ανεπανάληπτή μας ύπαρξη. Είμαστε όμως ικανοί να πολεμήσουμε για την Ελευθερία και να προσφέρουμε αμέριστη βοήθεια στους ειλικρινείς φίλους μας.

Δείτε το εξώφυλλο του βιβλίου και διαβάστε το πρώτο μέρος από το ενδιαφέρον περιεχόμενο του βιβλίου.



ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ


Tι ακριβώς πρεσβεύουμε
και γιατί δεν μας... χωνεύουν
οι “άλλοι”;



ΑΦΟΒΟΝ Ο ΘΕΟΣ
ΑΝΥΠΟΠΤΟΝ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
ΚΑΙ Τ ΑΓΑΘΟΝ ΜΕΝ ΕΥΚΤΗΤΟΝ
ΤΟ ΔΕ ΔΕΙΝΟΝ ΕΥΕΚΚΑΡΤΕΡΗΤΟΝ


Δεν μας φοβίζει ο Θεός,
Δεν μας ανησυχεί ο Θάνατος
Εύκολα αποκτιέται το Καλό
Και το Κακό εύκολα υποφέρεται.
Φιλόδημος Προς Σοφιστάς δ’ 7-14


Ως γνωστόν πολλές υπήρξαν οι σχολές της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας και ο καθένας ακολουθούσε και εφάρμοζε στον βίο του όποιαν ταίριαζε καλύτερα στα γούστα και τις προτιμήσεις του, στις συνήθειες και την κοινωνική του προέλευση, στον χαρακτήρα και τις πολιτικές του επιλογές. Υπήρχε για παράδειγμα η ακαδημαϊκή σχολή του Πλάτωνα, η περιπατητική του Αριστοτέλη, η ανατρεπτική των Κυνικών, η μυστικιστική των Πυθαγορείων, η ανεκτική των Στωικών αλλά και η ηδονική των Επικουρείων και άλλες λιγότερο γνωστές.

Σήμερα λοιπόν, όπου η ανθρωπότητα - μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και την παγίωση της αμερικάνικης καπιταλιστικής μονοκρατορίας - έχει περιέλθει σε φιλοσοφικό αδιέξοδο και νιώθει έρμαιο των παλιρροιακών διακυμάνσεων της τιμής του πετρελαίου και των ανθρωποφάγων ορέξεων της απανταχού πολεμικής βιομηχανίας -στρέφεται ξανά - όπως συνήθιζε άλλωστε να κάνει και κατά το παρελθόν - προς την αρχαία ελληνική φιλοσοφία και γενικά προς τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, αναζητώντας διέξοδο στα σημερινά αδιέξοδα, μια προοπτική για το μέλλον και προπάντων μια πιό ποιοτική καθημερινότητα.
Ως εκ τούτου παρατηρούμε και πάλι - χάρη στο κάλεσμα της Θεάς Ανάγκης - ένθερμους οπαδούς των πλατωνικών ιδεών, της αριστοτελικής μεθοδικότητας, της κυνικής αντισυμβατικότητας, του πυθαγόρειου μυστικισμού, της στωικής αταραξίας αλλά της επικούρειας αφοβίας, χωρίς να λείπουν κι οι παρεκτροπές, οι οποίες βέβαια αποτελούν ένα ερμηνεύσιμο φαινόμενο έπειτα από τόσους και τόσους αιώνες σκοταδισμού και μισαλλοδοξίας ενάντια σε κάθε τι το ελληνικό.
Έτσι, κοντά σ’ όλους αυτούς τους σύγχρονους σοβαρούς μελετητές των αρχαίων φιλοσοφικών διδαγμάτων συναντάμε και φαιδρούς φαντασιόπληκτους που συχνά μπερδεύουν την αρχαία ελληνική παράδοση με τις φιλοχουντικές, φιλομεταξικές ή και φιλοχιτλερικές τους επιδιώξεις, ή άλλους που ονειρεύονται για την αρχαία Ελλάδα όσα διδάχθηκαν στις τεκτονικές και παρατεκτονικές στοές, ή άλλους τέλος, που συμπληρώνουν αυθαίρετα τα κενά των γνώσεών τους με ψευδοεπιδρομές και ψευδοεπιδράσεις… εξωγήινων πολιτισμών, για να μην παραλείψουμε κι εκείνους που ενθουσιάζονται με τις διαδόσεις περί παγκόσμιων συνομωσιών και μας διαβεβαιώνουν ότι κάπου κρύβονται, συνομωτούν και προετοιμάζουν δήθεν με… υπερόπλα(!) την παγκόσμια κυριαρχία των Ελλήνων, πανίσχυρες ομάδες, οι οποίες φέρουν ως διακριτικό τους το ένα ή το άλλο γράμμα της αλφαβήτου.
Όλα αυτά βέβαια είναι ανοησίες εμπαθών και απαίδευτων ανθρώπων, οι οποίοι είτε - στην καλύτερη περίπτωση - παρασύρονται λόγω άγνοιας προς τη μια ή την άλλη ακρότητα, αλλά πολύ συχνά συνειδητοποιούν έγκαιρα τι τους συμβαίνει και συνέρχονται, είτε - στην χειρότερη των περιπτώσεων -πρόκειται για ανθρώπους με τόσο ταπεινές προθέσεις, ώστε επιλέγουν τη μια ή την άλλη αρχαία φιλοσοφική διδασκαλία, όχι ως ένα τρόπο σκέψης που θα τους βοηθήσει να βελτιώσουν τη ζωή τους, αλλά ως ένα προπέτασμα πίσω από το οποίο προπαθούν να κρύψουν τις ποταπές τους επιδιώξεις.
Απέραντη λοιπόν η έκταση της ανθρώπινης ανοησίας και ποταπότητας και όσοι από εμάς έχουν πρωτοστατήσει κατά τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια στο διαρκώς διογκούμενο ρεύμα για την αναβίωση της αρχαίας ελληνικής παράδοσης, έχουμε πολύ συχνά αγανακτήσει αντικρύζοντας αχαρακτήριστους «ψευδο-Ελληνιστές» να δηλώνουν με υπερηφάνια «Χριστιανοί Ορθόδοξοι», ή εμετικούς «νεο-ναζήδες» να παριστάνουν τους αρχαίους Έλληνες «πολεμιστές», μόνο και μόνον επειδή ο αρχιεγκληματίας αρχηγός τους, ο Χίτλερ, έκλεψε από την αρχαία ελληνική παράδοση το «τετράγαμμα» - γνωστόστερο σήμερα με τον ινδικό όρο «σβάστιγα» - και το χρησιμοποίησε ως σύμβολο της δολοφονικής ιδεολογίας του, ή τέλος δόλιους «Εθνικιστές», άμεσους απογόνους των δοσιλόγων της Κατοχής, που θολώνουν τα νερά και δηλώνουν «Εθνικοί», συγχέοντας σκόπιμα τους δυο αυτούς όρους, τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους. Τελευταία μάλιστα προέκυψε κι άλλο ύποπτο φρούτο, οι λεγόμενοι «αναγνωρισμένοι», που ιδρύοντας έναν σύλλογο δήθεν “Δωδεκαθεϊστών” (λες και ο Διόνυσος ή η Αμφιτρίτη ή ο Παν και τόσοι άλλοι Αθάνατοι εκτός Δωδεκαθέου δεν είναι αξιολάτρευτοι) παραχωρούν στον εαυτό τους το δικαίωμα να κρίνουν - λέει - ποιος είναι και ποιος δεν είναι σύμφωνος με την αρχαία ελληνική παράδοση.
Ας τους αφήσουμε όμως όλους αυτούς κι ας επανέλθουμε στο κάλεσμα της Θεάς Ανάγκης, το οποίο μας στρέφει σήμερα προς τη μελέτη και την υιοθέτηση της μιας ή της άλλης αρχαίας ελληνικής φιλοσοφικής διδασκαλίας, με την ελπίδα ότι σε κάποια από αυτές θα βρει ο καθένας από εμάς τον τρόπο για να κατανοήσει τον κόσμο και να ακολουθήσει τον καλύτερο δυνατό τρόπο ζωής.
Ο λόγος λοιπόν εδώ για την αρχαία φιλοσοφική διδασκαλία του Επίκουρου του Αθηναίου, την οποία ακολουθούμε και εφαρμόζουμε στη ζωή μας εμείς οι Επικούρειοι, και την διδάσκουμε σε όποιον θέλει και σε όποιον την αντέχει, εφόσον πρόκειται για την φιλοσοφία της αφοβίας, της αμυθίας, της αναρχίας και της ηδονής, έννοιες που δεν υιοθετούνται εύκολα από όλους τους ανθρώπους, προπάντων από εκείνους οι οποίοι είναι συνηθισμένοι να φοβούνται κάτι «ανώτερο» από αυτούς, να εκλαμβάνουν ως αναντίρρητες αλήθειες τα παραμύθια της μιας ή της άλλης συμμορίας εκμεταλλευτών, να αποδέχονται την ψευδο-«ανάγκη» της μιας ή της άλλης εξουσίας και να κλείνουν μετά βδελυγμίας τα αυτιά τους ακόμη και στο άκουσμα της λέξης «ηδονή».
Δεν είναι για όλους η επικούρεια διδασκαλία, αλλά μόνον για εκείνους που θεωρούν ως ύψιστο αγαθό την Ελευθερία και δεν ανέχονται κανενός είδους υποταγή στον οποιονδήποτε δυνάστη, ακόμη κι εάν ο τελευταίος απειλεί τους ανυπότακτους με τον φόβο του θανάτου, διότι ακόμη κι αυτόν μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε και να περιφρονούμε εμείς οι Επικούρειοι.
ΤΟ ΦΡΙΚΩΔΕΣΤΕΡΟΝ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ...
Τίποτα δεν προκύπτει εκ του μηδενός. Έτσι και η διδασκαλία του Επίκουρου δεν φύτρωσε από μόνη της αλλά προέκυψε ως συνέχεια της μεγάλης εκείνης φιλοσοφικής παράδοσης του ιωνικού υλισμού, η οποία ξεκίνησε από τον Θαλή τον Μιλήσιο και τον Ηράκλειτο τον Εφέσιο και έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη εκλεπτυσμένου στοχασμού με τον Δημόκριτο τον Αβδηρίτη.
Ο δάσκαλός μας, ο Επίκουρος του Νεοκλέους, από το δήμο του Γαργηττού, υιοθετόντας και βελτιώνοντας την δημοκρίτεια φυσική, την εφάρμοσε με απόλυτη συνέπεια και στην ηθική διδασκαλία του, λυτρώνοντας έτσι εμάς τους μαθητές του όχι μόνον από τα σκοτάδια της άγνοιας, ως προς την φύση και την προέλευση του σύμπαντος κόσμου αλλά κι από το υπαρξιακό άγχος, τον φόβο του θανάτου.
ΤΟ ΦΡΙΚΩΔΕΣΤΑΤΟΝ ΟΥΝ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ,
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ
ΟΥΘΕΝ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ
ΕΠΕΙΔΗΠΕΡ ΟΤΑΝ ΜΕΝ ΗΜΕΙΣ ΩΜΕΝ
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΟΥ ΠΑΡΕΣΤΙΝ
ΟΤΑΝ ΔΕ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΡΗΙ
ΤΟΘ ΗΜΕΙΣ ΟΥΚ ΕΣΜΕΝ

γράφει ο Επίκουρος στην Επιστολή προς Μενοικέα, που πάει να πει:
Το πιο φρικτό από τα κακά,
Ο θάνατος,
Δεν είναι τίποτα για εμάς,
Επειδή όταν υπάρχουμε εμείς,
Ο θάνατος δεν υπάρχει
Κι όταν επέλθει ο θάνατος
Τότε δεν υπάρχουμε εμείς

Μ’ αυτό τον απλούστατο συλλογισμό, ο Επίκουρος γκρέμισε όχι μονάχα το φόβο του θανάτου, αλλά και όσους εκμεταλλεύονται αυτό τον φόβο προκειμένου να εξουσιάσουν και να εκμεταλλευτούν τους συνανθρώπους τους.
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΟΥΘΕΝ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ λοιπόν, για εμάς τους Επικούρειους, και άρα εξίσου ΟΥΘΕΝ,δηλαδή ένα «τίποτα» είναι και η κάθε εξουσία, πολιτική, θρησκευτική, οικονομική που προπαθεί να επιβληθεί και να παρασιτίσει εις βάρος της κοινωνίας, επισείωντας επάνω από τα κεφάλια των υποψήφιων θυμάτων της τον φόβο του θανάτου - ή, κατά τρόπο φαιδρότατο - τον φόβο της στέρησης της αθανασίας, λες και υπάρχει αθανασία…
Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να τρομάξει εμάς τους Επικούρειους με τον φόβο του θανάτου, επειδή, όπως ξαναλέει, ο Επίκουρος στη Δεύτερη Κύρια Δόξα:
Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΟΥΔΕΝ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ
ΤΟ ΓΑΡ ΔΙΑΛΥΘΕΝ ΑΝΑΙΣΘΗΤΕΙ
ΤΟ ΔΕ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΥΝ ΟΥΔΕΝ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ
Που σημαίνει ότι:
Ο θάνατος δεν είναι τίποτα για εμάς
Γιατί ότι αποσυντίθεται δεν αισθάνεται,
Κι ότι δεν αισθάνεται, δεν είναι τίποτα για εμάς.


Ενώ ο Διογένης ο Οινοανδέας, ένας εκλεκτός Επικούρειος φιλόσοφος που έζησε κάπου πέντε αιώνες μετά τον δάσκαλό μας και έστησε μια τεράστια επιγραφή στην πατρίδα του, τα Οινόανδα της Λυκίας, με όλες τις αρχές της επικούρειας φιλοσοφίας, χάραξε μεταξύ των άλλων επάνω στην πέτρα και την φράση:
ΗΔΥ ΓΕΙΝΕΤΑΙ ΤΟ ΖΗΝ
ΟΤΑΝ ΑΠΗΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΦΟΒΟΣ
Που πάει να πει:
Γλυκειά γίνεται η ζωή
Όταν απουσιάζει ο φόβος του θανάτου.

Κι όσο για την ψευδοαπειλή της στέρησης της αθανασίας, ιδού τι λέει ο Επίκουρος στην Επιστολή προς Μενοικέα:
ΓΝΩΣΙΣ ΟΡΘΗ ΤΟΥ ΜΗΘΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ
ΑΠΟΛΑΥΣΤΟΝ ΠΟΙΕΙ ΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΘΝΗΤΟΝ
ΟΥΚ ΑΠΕΙΡΟΝ ΠΡΟΣΤΙΘΕΙΣΑ ΧΡΟΝΟΝ
ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΑΦΕΛΟΜΕΝΗ ΠΟΘΟΝ

Που σημαίνει ότι:
Η σωστή γνώση πως ο θάνατος δεν είναι τίποτα για εμάς
Κάνει απολαυστική τη θνητότητα της ζωής
Όχι επειδή της προσθέτει άπειρο χρόνο
Αλλά επειδή την απαλλάσσει από τον πόθο της αθανασίας.

Με απλά λόγια, για εμάς τους Επικούρειους δεν υφίσταται ούτε ο φόβος του θανάτου, ούτε ο φόβος καμιάς εξουσίας, ούτε η προσδοκία της ψευδοαθανασίας. Δεν πιστεύουμε στην αθανασία της ψυχής, ούτε καν στην οποιαδήποτε άϋλη δήθεν υπόσταση της ψυχής. Δεν πιστεύουμε σε τίποτα. Η λέξη «πίστις» δεν υπάρχει στο λεξιλόγιό μας. «Πιστοί» είναι όσοι εμπιστεύονται άκριτα την μια ή την άλλη εξουσιαστική ψευδολογία. Για εμάς όλα είναι υλικά - ακόμα και η ψυχή, ακόμη και η θεότητα - και όλα αποτελούνται από περιδινιζόμενους στροβίλους αιώνιων και άφθαρτων ατόμων, που ενώνονται και χωρίζονται αδιάκοπα, σημειώνοντας με τον τρόπο αυτό την αρχή και το τέλος της κάθε ύπαρξης, είτε για άστρο πρόκειται, είτε για πλανήτη, είτε για θεό, είτε για άνθρωπο, είτε για μικρόβιο.
Η ΘΕΑ ΗΔΟΝΗ
Το ρήμα «επικουρώ» στα αρχαία ελληνικά σημαίνει «παραστέκομαι, συμπαραστέκομαι, προσφέρω βοήθεια, υπερασπίζομαι, βοηθώ, θεραπεύω». Από αυτό προέρχεται το ουσιαστικό «επίκουρος», που σημαίνει κατ’ αντιστοιχία «συμπαραστάτης, βοηθός, υπερασπιστής, θεραπευτής». «Επίκουρος» (επί + κούρος = συμπαραστάτης του νέου άντρα) λεγόταν αρχικά ο στρατιώτης που έσπευδε να βοηθήσει στην μάχη τον σύντροφό του όταν κινδύνευε, ενώ στη συνέχεια «επίκουροι» ονομάζονταν οι βοηθητικοί, οι εφεδρικοί, ακόμη και οι μισθοφόροι στρατιώτες. Η λέξη «επίκουρος» πάντως πέρασε γρήγορα από την στρατιωτική στην θεολογική ορολογία και γνωρίζουμε τον Επικούριο Απόλλωνα με τον ιδιαίτερο ναό στις Βάσσες της Αρκαδίας, που συμπαραστεκόταν στους φίλους λατρευτές του.
Βέβαια αγνοούμε για ποιον λόγο ο Νεοκλής και η Χαιρεκράτη από τον Γαργηττό έδωσαν στον γιό τους το όνομα Επίκουρος. Ίσως η γέννησή του να εκτιμήθηκε ως μια βοήθεια – ανθρώπινη ή θεϊκή – από τους γονείς του. Το γεγονός πάντως είναι πως η διδασκαλία του Επίκουρου προσφέρει σε όλους εμάς, τους μαθητές του, μια πραγματική βοήθεια, εφόσον μας μαθαίνει να επιδιώκουμε σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας το ύψιστο εκείνο αγαθό που λέγεται ηδονή.
Γνωρίζουμε βέβαια - το είπαμε και παραπάνω - ότι και μόνον η απλή αναφορά της λέξης «ηδονή», προκαλεί σε πολλούς αντιδράσεις αγανάκτησης, οργής ή και περιφρόνησης. Πιθανόν να σκέπτονται πώς είναι δυνατόν μια ολόκληρη φιλοσοφική σχολή να θεμελιώνει τα διδάγματά της επάνω σε μια έννοια τόσο ευτελή, όσο η ηδονή.
Εάν το καλοσκεφτούμε όμως θα δούμε ότι η έννοια της ηδονής δεν είναι και τόσο ευτελής, εφόσον για χάρη της ηδονής συνουσιάστηκαν οι γονείς μας και ήρθαμε εμείς στη ζωή, για χάρη της ηδονής απολαμβάνουμε την πόση και την βρώση και παραμένουμε στη ζωή, για χάρη της ηδονής απορρίπτουμε από το σώμα μας όσες ουσίες δεν μας είναι πλέον χρήσιμες και για χάρη της ηδονής συνευρισκόμαστε διαρκώς, αντλώντας ψυχική ηρεμία, σωματική ευεξία και διατηρώντας συνάμα ανοιχτή την προοπτική της αναπαραγωγής μας. Είμαστε όλοι, δηλαδή, είτε το θέλουμε είτε όχι «όργανα ηδονής» της Μητέρας Φύσης, η οποία χάρη στην ηδονή μας επιβάλλει τη θέλησή Της και τουλάχιστον ανόητος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί όποιος αντιδρά στη βούληση της Μεγάλης Μητέρας, διότι είμαστε γεννήματα και τμήματα της Φύσης.
Εκτιμώντας λοιπόν οι πρόγονοί μας τη συμβολή της ηδονής στον ανθρώπινο βίο, την φαντάστηκαν ως κόρη του Έρωτα και της Ψυχής, και συνέθεσαν μάλιστα εκείνον τον περίφημο αττικό μύθο στον οποίο παραπέμπουμε κάθε ενδιαφερόμενο, για να παρακολουθήσει το κάλεσμα του Έρωτα, τις περιπέτειες της Ψυχής, τον θάνατο και την ανάστασή της και τέλος τη γέννηση της μονάκριβης και πεντάμορφης θυγατέρας τους, της Θεάς Ηδονής.
Αυτήν ακριβώς τη Θεά Ηδονή τιμούμε όλοι εμείς οι Επικούρειοι, μαζί με όλους τους άλλους Αθανάτους, γνωρίζοντας ότι οι Θεοί ουσιαστικά είναι δυνάμεις της Μητέρας Φύσης και έννοιες αιώνιας αξίας, που δεν μετέχουν αφ’ εαυτού τους στα ανθρώπινα και δεν τους χαρακτηρίζουν ανθρώπινες ιδιότητες, αλλά φωτοβολούν αδιάκοπα σαν άστρα με αποτέλεσμα να φωτίζεται όποιος θνητός στρέφει το πρόσωπό του προς τη μεριά τους.


Ο δάσκαλός μας ο Επίκουρος ανέδειξε την ηδονή ως σκοπό της ζωής και θεμελίωμα της φιλοσοφίας του και την όρισε ως εξής στην Επιστολή προς Μενοικέα:
ΟΤΑΝ ΟΥΝ ΛΕΓΩΜΕΝ ΗΔΟΝΗΝ ΤΕΛΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙΝ
ΟΥ ΤΑΣ ΤΩΝ ΑΣΩΤΩΝ ΗΔΟΝΑΣ
ΚΑΙ ΤΑΣ ΕΝ ΑΠΟΛΑΥΣΕΙ ΚΕΙΜΕΝΑΣ ΛΕΓΟΜΕΝ
ΩΣ ΤΙΝΕΣ ΑΓΝΟΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΟΥΧ ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ
Ή ΚΑΚΩΣ ΕΚΔΕΧΟΜΕΝΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΣΙΝ
ΑΛΛΑ ΤΟ MHTE AΛΓEIN KATA ΣΩMA
MHTE TAPATTEΣΘAI KATA ΨYXHN

Που πάει να πει πως:
Όταν λέμε ότι ο σκοπός είναι η ηδονή,
Δεν εννοούμε τις ηδονές των ασώτων
Και αυτές που βρίσκονται μέσα στις απολαύσεις
Όπως νομίζουν μερικοί που το αγνοούν και δεν το παραδέχονται
Ή είναι κακώς πληροφορημένοι
Αλλά (εννοούμε) να μην πονάει το σώμα
Και να μην ταράζεται η ψυχή.

Eμείς λοιπόν οι Επικούρειοι, οι λάτρεις της Ηδονής, φροντίζουμε στο μέτρο του δυνατού να μην πονάει το σώμα μας και να μην ταράζεται η ψυχή μας, κι έτσι είμαστε σε θέση να απολαμβάνουμε τη χαρά της Zωής. Κι αυτή ακριβώς η χαρά είναι η επικούρεια Ηδονή.
Bεβαίως, η επικούρεια διδασκαλία δεν αποκλείει καμία άλλη έννοια του όρου ηδονή, αρκεί ωστόσο να μην προκαλεί πόνο στο σώμα και φόβο στην ψυχή. Διότι η χειρότερη συμφορά του σώματος είναι ο πόνος και το χειρότερο πάθος της ψυχής είναι ο φόβος…




ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ 





O Mάριος Bερέττας γεννήθηκε στην Aθήνα.

Σπούδασε σκηνοθεσία και ανέβασε κατά καιρούς θεατρικές παραστάσεις για παιδιά σε σχολειά και πνευματικά ιδρύματα. Έχει ταξιδέψει πολύ και μιλά έξι γλώσσες.

Πριν κατασταλάξει ως «άνθρωπος του βιβλίου» έκανε πολλές δουλειές, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

Με τον τρόπο αυτό ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη, Μέση Ανατολή, Καναδά, Άπω Ανατολή κ.ά.

Έχει διασχίσει πολλές φορές την Ευρώπη, την Ινδία αλλά και άλλες χώρες με μοτοσυκλέτα.

 

  Από το 1975 κι έπειτα ασχολείται κατά κύριο λόγο με τον κόσμο του βιβλίου, ως συγγραφέας, μεταφραστής, επιμελητής εκδόσεων και εκδότης.

Έχει γράψει δεκάδες δημοφιλή βιβλία, έχει μεταφράσει περίπου εκατόν πενήντα βιβλία από τα αγγλικά και τα γαλλικά, έχει επιμεληθεί την έκδοση άλλων πενήντα βιβλίων διαφόρων εκδοτών, κι έχει εκδόσει ακόμη εκατόν πενήντα βιβλία από τον δικό του εκδοτικό οίκο.

Eκατοντάδες επίσης είναι τα άρθρα του σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες καθώς και τα ραδιοφωνικά πολιτιστικά του σχόλια..



Tο 1996 ίδρυσε τον Eκδοτικό Oίκο ΒΕΡΕΤΤΑ στην Αθήνα προκειμένου να δημοσιεύει έργα νέων πρωτοπόρων Eλλήνων συγγραφέων.

Παράλληλα ο χώρος του Εκδοτικού Οίκου οργανώθηκε για να λειτουργεί ως βιβλιοπωλείο, αίθουσα διαλέξεων, σκηνή θεατρικών παραστάσεων και τόπος συνάντησης των φίλων του βιβλίου.

Δυστυχώς κάποιοι ενοχλήθηκαν από την έντονη αυτή πολιτισμική δραστηριότητα κι έτσι τον Μάρτιο του 1997, ένας θερμοκέφαλος φανατικός έκαψε με δύο βόμβες μολότωφ το βιβλιοπωλείο ΒΕΡΕΤΤΑ, προκαλώντας μια δυσβάστακτη ζημιά.

Τα μισά βιβλία κάηκαν και τα υπόλοιπα αχρηστεύθηκαν με καψαλισμένα εξώφυλλα και καπνισμένες σελίδες.





Ευτυχώς οι εκλεκτοί και πολυάριθμοι φίλοι του Μάριου Βερέττα από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό απέδειξαν έμπρακτα την αφοσίωση και τον ανεκτίμητο χαρακτήρα τους. Αυτοί καθάρισαν τα καμμένα, αυτοί συσκεύασαν ό,τι απέμεινε, αυτοί συνέβαλαν ώστε η εκδοτική δραστηριότητα να ξαναρχίσει σε άλλο χώρο, ενώ ο Μάριος Βερέττας ξεκίνησε περιοδείες, συμμετοχές σε εκθέσεις βιβλίου, διαλέξεις σε πνευματικά ιδρύματα, και εμφανίσεις στην τηλεόραση. Το 1999 συνελήφθη ο εμπρηστής του βιβλιοπωλείου και μετά απόμια τριετία δικαστικής κωλυσιεργείας καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκιση με αναστολή. Δεν κατέβαλε καμία αποζημίωση διότι δεν είχε κανένα περιουσιακό στοιχείο. Δήλωσε πάντως στο δικαστήριο ότι είναι… «το χέρι του Θεού»(!..) και μέλος μιας πανίσχυρης παρεκκλησιαστικής οργάνωσης!

 Ο Μάριος Βερέττας συνέχισε τη συγγραφική και εκδοτική παραγωγή,και το 2007, εξέδοσε το τριμηνιαίο φιλοσοφικό περιοδικό Ο ΚΗΠΟΣΤΟΥ ΕΠΙΚΟΥΡΟΥ προκειμένου να διασφαλίσει την επικοινωνία και την ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των φίλων της Επικούρειας Φιλοσοφίας.

Όλα τα τεύχη του περιοδικού περιέχουν πάντοτε εκατό σελίδες και διατίθενται σε συνδρομητές και σε εκλεκτά βιβλιοπωλεία.

Το 2008 ο Μάριος Βερέττας τίμησε με μια ιδιαίτερη εκδήλωση όλους τους φίλους του σε μια εορταστική εκδήλωση που οργάνωσε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων για τα δώδεκα χρόνια του εκδοτικού του οίκου.

Τον Ιούλιο του 2009, ο Μάριος Βερέττας μετέφερε τον Εκδοτικό Οίκο στη Ρόδο,απ’ όπου συνεχίζει τη συγγραφική,μεταφραστική και εκδοτική του δημιουργία.














Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου